Het verschil begrijpen tussen! En ? Operatoren in TypeScript

TypeScript-operatoren verkennen voor veilige toegang en bevestiging

Bij het werken met Typescript, komen ontwikkelaars vaak scenario's tegen waarin ze toegang moeten krijgen tot eigenschappen of methoden van een object dat mogelijk is ongedefinieerd of nul. In deze situaties kan de ! (uitroepteken) En ?(vraagteken) exploitanten komen aan bod. Met deze operators kunnen ontwikkelaars bepalen hoe TypeScript mogelijk omgaat nul of ongedefinieerd waarden.

De ! operator, algemeen bekend als de "non-null assertion operator", wordt gebruikt om de TypeScript-compiler te vertellen dat de variabele of expressie waartoe toegang wordt verkregen, niet nul of ongedefinieerd. Aan de andere kant, de ?. operator, of de "optionele ketenoperator", controleert veilig of het object bestaat voordat wordt geprobeerd toegang te krijgen tot de eigenschappen of methoden ervan.

Dit subtiele onderscheid is cruciaal bij het bouwen van toepassingen waar runtime-fouten van toegang tot ongedefinieerde waarden kan aanzienlijke problemen veroorzaken. Deze twee operators helpen de veiligheid en leesbaarheid van de code te verbeteren, maar ze worden voor verschillende doeleinden gebruikt.

Inzicht in de belangrijkste verschillen tussen obj!.eigendom En obj?.eigenschap kan ontwikkelaars helpen meer te schrijven robuuste TypeScript-code, waarbij veelvoorkomende valkuilen worden vermeden die zich voordoen bij het werken met mogelijk ongedefinieerde gegevens. In dit artikel gaan we dieper in op deze concepten met voorbeelden om het gebruik ervan te illustreren.

Inzicht in niet-null-beweringen en optionele ketens in TypeScript

De eerste set scripts onderzoekt twee belangrijke TypeScript-functies: de niet-nul bewering exploitant (!) en de optionele kettingschakeling exploitant (?.). De niet-null-bewering is een directe manier om de TypeScript-compiler te vertellen dat een waarde nooit nul of ongedefinieerd zal zijn. Dit is vooral handig als we er zeker van zijn dat een object tijdens runtime zal bestaan, zelfs als TypeScript dat tijdens het compileren niet kan bewijzen. Bijvoorbeeld, binnen obj!.data, vertellen we de compiler dat hij alle nulcontroles moet overslaan en moet aannemen dat obj bestaat. Deze aanpak kan, hoewel handig, leiden tot runtime-fouten als het object nul of ongedefinieerd blijkt te zijn.

Aan de andere kant biedt de optionele ketenoperator een veiligere methode om toegang te krijgen tot geneste eigenschappen of methoden in een object dat mogelijk nul is. In het geval van obj?.data, controleert de code of het object bestaat voordat wordt geprobeerd toegang te krijgen tot de data-eigenschap. Als het object null of ongedefinieerd is, retourneert het eenvoudigweg ongedefinieerd in plaats van een fout te genereren. Deze methode is met name handig in dynamische omgevingen waar objecten voorwaardelijk kunnen worden gemaakt of opgehaald uit externe bronnen zoals API's. Dit voorkomt crashes of onverwacht gedrag, waardoor uw code beter wordt veerkrachtig.

Het tweede voorbeeld richt zich op functieaanroepen met behulp van deze operators. Met een niet-nul bewering forceren we het aanroepen van een methode, ervan uitgaande dat het object en de methode beide bestaan, zoals te zien is in obj!.doSomething(). Dit kan handig zijn in scenario's waarin de ontwikkelaar volledige controle over de gegevens heeft, maar het vormt een risico als de aanname mislukt. Als de methode niet bestaat of het object nul is, genereert het programma een uitzondering. Dit maakt niet-nul beweringen tot een instrument met een hoog risico en hoge beloning.

Optionele ketening toegepast op functieaanroepen, zoals in obj?.doSomething(), voorkomt dergelijke runtimefouten door te controleren of de methode bestaat voordat u probeert deze aan te roepen. Als de methode of het object niet gedefinieerd is, gebeurt er niets en gaat het programma verder met de uitvoering zonder een fout te genereren. Deze techniek wordt ten zeerste aanbevolen in situaties waarin het object dynamisch wordt opgehaald of in bepaalde fasen van het programma ongedefinieerd kan zijn. Het zorgt voor een veilige uitvoering en vermindert de behoefte aan uitgebreide nulcontrolecode, waardoor beide worden verbeterd prestatie en codeleesbaarheid.

// Example 1: Using non-null assertion operator (!)
// The assumption here is that obj is definitely not null or undefined
const obj: { data?: string } | null = { data: 'Hello' };
const data: string = obj!.data;  // Non-null assertion, ignores potential null/undefined
console.log(data);  // Output: 'Hello'

// Example 2: Optional chaining (?.) for safer access
// This approach checks if obj exists before accessing data property
const obj2: { data?: string } | null = null;
const data2: string | undefined = obj2?.data;  // Safely returns undefined if obj2 is null
console.log(data2);  // Output: undefined

// Note: The first approach forces the compiler to assume obj is not null
// The second approach ensures no runtime error if obj is null or undefined

// Example 1: Using non-null assertion operator for function invocation
// Assumes obj is not null or undefined before invoking the method
const objFunc: { doSomething?: () => void } | null = { doSomething: () => console.log('Action') };
objFunc!.doSomething();  // Forces execution, assuming objFunc is valid

// Example 2: Optional chaining operator for function invocation
// This approach safely checks if objFunc exists before calling the method
const objFunc2: { doSomething?: () => void } | null = null;
objFunc2?.doSomething();  // No error thrown, simply does nothing if objFunc2 is null

// Conclusion: Non-null assertion is riskier but direct, while optional chaining is safer but may return undefined

// Unit Test 1: Testing non-null assertion operator (!)
import { expect } from 'chai';
it('should return data with non-null assertion', () => {
  const obj = { data: 'Test' };
  const result = obj!.data;
  expect(result).to.equal('Test');
});

// Unit Test 2: Testing optional chaining operator (?.)
it('should return undefined if obj is null using optional chaining', () => {
  const obj = null;
  const result = obj?.data;
  expect(result).to.be.undefined;
});

// Ensures both methods behave as expected in null/undefined scenarios

Geavanceerde technieken: onderzoek naar niet-null-beweringen en optionele ketens

Naast de basisgebruiksscenario's van niet-nul bewering En optionele kettingschakeling Zoals eerder besproken spelen deze operators ook een cruciale rol bij het omgaan met complexe datastructuren, vooral in grootschalige toepassingen. Wanneer u werkt met diep geneste objecten of grote gegevenssets die zijn opgehaald uit API's, komt het vaak voor dat u scenario's tegenkomt waarin bepaalde eigenschappen wel of niet bestaan ​​in verschillende stadia van de levenscyclus van de toepassing. Door gebruik te maken van optionele chaining kunnen ontwikkelaars schonere en beter onderhoudbare code schrijven zonder herhaaldelijk nulcontroles toe te voegen voor elke eigenschap in de hiërarchie.

Een ander belangrijk aspect om te overwegen is hoe deze operators omgaan met de strikte modus van TypeScript. In de strikte modus dwingt TypeScript strengere null- en ongedefinieerde controles af, waardoor het moeilijker wordt om toegang te krijgen tot potentieel ongedefinieerde eigenschappen. De ! Met de operator kunnen ontwikkelaars de waarschuwingen van TypeScript over mogelijke nulwaarden omzeilen, maar deze moet met voorzichtigheid worden gebruikt, omdat deze bij misbruik tot runtime-fouten kan leiden. Daarom is de ? operator heeft vaak de voorkeur in situaties waarin het bestaan ​​van een object of eigendom onzeker is.

Bovendien kan optionele ketening worden gebruikt in combinatie met andere moderne JavaScript-functies zoals standaardwaarden (met behulp van de operatoren || of ??) kan de veiligheid en leesbaarheid van de code aanzienlijk verbeteren. Ontwikkelaars kunnen bijvoorbeeld veilig toegang krijgen tot de eigenschap van een object en een terugvalwaarde opgeven als de eigenschap niet gedefinieerd is. Dit is vooral handig in formulieren, gebruikersinvoer of configuraties waarbij waarden mogelijk ontbreken of optioneel zijn, waardoor de robuustheid van de code verder wordt vergroot.